«غریزه»؛ آیا یک اثر سینمایی نوآورانه است یا فقط سر و صدایی بی خاصیت؟ – خبرگزاری مهر | آخرین اخبار ایران و جهان

به گزارش خبرگزاری‌های داخلی، جدیدترین قسمت برنامه سینمایی «هفت» شب گذشته، جمعه ۱۶ آبان، به طور زنده از شبکه نمایش پخش شد.

در ابتدای این برنامه، مریم پیرکاری، دبیر نهمین جشنواره فیلم شهر، از طریق تماس تلفنی به تشریح جزئیات این دوره از جشنواره پرداخت.

سپس در میز بررسی سینمای ایران، فیلم «غریزه» به نقد و تحلیل رامتین شهبازی، رضا صدیق و شاهین شجری‌کهن اختصاص یافت. رضا صدیق این فیلم را «هیاهو برای هیچ» نامید و عنوان کرد که تبلیغات و بحث‌های پیرامون آن بی‌دلیل است. او به فقدان داستان و شخصیت‌پردازی در این فیلم اشاره کرد.

رامتین شهبازی نیز بیان داشت که این فیلم تلاشی برای ادای دین به تاریخ سینماست، اما به گفته او، داستان در این فیلم به خوبی شکل نمی‌گیرد و آن را دچار دوگانگی می‌دانست.

شاهین شجری‌کهن از ویژگی‌های مثبت «غریزه» شامل ایده‌های نو، اجرای دقیق و بازیگران توانمند صحبت کرد و گفت این فیلم با سکانس‌های به یادماندنی و طراحی صحنه مناسب به سینمای ایران پیشنهاد متفاوتی می‌دهد.

رضا صدیق در ادامه به چندپاره بودن فیلمنامه «غریزه» اشاره کرد و گفت که تا نیمه اول فیلم، داستان و شخصیت‌پردازی وجود ندارد. او افزود که بحران اصلی فیلم حدود دقیقه ۷۵ مطرح می‌شود و به پایان غیرسینمایی ختم می‌گردد.

شهبازی همچنین به چالش‌های نمایش روابط عاشقانه در سینما پرداخت و گفت که فیلم «غریزه» در تلاش است تا یک داستان عاشقانه در دهه‌های گذشته را به تصویر بکشد، اما نسبت آن با مسائل اجتماعی امروزی را روشن نمی‌داند.

شجریان کهن نیز با تأکید بر چالش‌های بیشتر در نشان دادن روابط عاشقانه در دهه‌های اخیر، تصریح کرد که «غریزه» بیشتر قصه‌ای در یک بازه تاریخی است تا یک فیلم اجتماعی که پیشنهادی به مخاطبان ارائه دهد.**تحلیل محتوای فیلم «غریزه» و وضع نوجوانی در سینما**

تحلیلگر سینما، صدیق، در نقد فیلم «غریزه» بیان کرد که این اثر نتوانسته به درستی قالب خود را به نمایش بگذارد و افزود: «اگر این فیلم به جای طولانی بودن، به مدت ۳۰ دقیقه به ساختار کوتاه‌تری پرداخته بود، می‌توانست جذاب‌تر باشد.» وی همچنین اشاره کرد که پیرنگ داستان ضعیف است و ارتباط میان سکانس‌ها کاملاً نامشخص به نظر می‌رسد. او به عدم پردازش درست روابط پدر و دختر در داستان اشاره کرد و پرسش‌هایی در خصوص چشم‌انداز دوربین و شخصیت‌ها مطرح نمود. به گفته او، فیلم ادعای قهرمان بودن پدر را دارد، اما به لحاظ زیبایی‌شناسی نتوانسته این نکته را به درستی برساند.

شجری کهن، منتقدی دیگر، در واکنش به این نقد اظهار داشت: «اگر به این شکل نقد کنیم که «غریزه» فیلم نیست، باید بپذیریم که سینما چندان قابل مشاهده نیست.» او افزود که سینمای ایران در وضعیت دشواری قرار دارد و سازندگان با چالش‌های فراوانی مواجه هستند. کهن بر این باور است که سینما با اولویت‌های مالی دست و پنجه نرم می‌کند و این امر بر نحوه تولید و اکران فیلم‌ها تأثیر می‌گذارد. او همچنین تأکید کرد که سینما به آثار با محتوای مختلفی چون «غریزه» نیاز دارد، علی‌رغم برخی کمبودهایش در روایت و شخصیت‌پردازی.

در بخشی دیگر، برنامه‌ای ویژه تحت عنوان «نوجوانی و بلوغ در سینمای ایران» با حضور رضا پورحسین و صادق باطنی برگزار شد. پورحسین راجع به تعریف نوجوانی اظهار داشت که بلوغ و غریزه جنسی دو مفهوم جدا هستند و برای درک صحیح آن‌ها باید دقیق‌تر عمل کرد. به گفته وی، نوجوانی دورانی از تغییرات روانی و جسمی است که فرد به بزرگسالی نزدیک می‌شود.

باطنی نیز نظری متفاوت ارائه کرد و عنوان کرد که نوجوانی به دلیل تعاریف نادرست، در سینما به حاشیه رانده شده است. او گفت که نوجوانان ایرانی تمایلی به تماشای آثار بومی ندارند و در زمینه‌های مختلف از جمله موسیقی و تئاتر، این گروه سنی کمتر دیده می‌شوند. به اعتقاد او، «غریزه» نماینده واقعی نوجوانی نیست، چرا که نمی‌تواند نیازهای این گروه را به خوبی منعکس کند.

پورحسین در ادامه به تفاوت دیدگاه‌ها میان نوجوانان و فیلم‌های سینمایی اشاره کرد و گفت: «گفت‌وگو میان نوجوانان امروز به شدت متفاوت از آن چیزی است که در رسانه‌ها به تصویر کشیده می‌شود.» او همچنین یادآور شد که تلویزیون هنوز به موضوعات ابتدایی می‌پردازد و از دنیای پیچیده نوجوانان دور است.

باطنی با اشاره به تمایزهای فرهنگی، افزود که در سینمای آمریکا، نوجوانان به عنوان عنصر فعال و حل‌کننده مشکلات شناخته می‌شوند، در حالی که نوجوانان ایرانی معمولاً منفعل و بی‌تفاوت دیده می‌شوند. پورحسین نیز بر پیچیدگی دنیای نوجوانان تأکید کرد و بیان داشت که شناخت از بُعدهای مختلف این نسل برای سازندگان سینما ضروری است.### توجه به سینمای نوجوانان و نقد فیلم جهانی

در نشست اخیر، بحث‌های مهمی درباره سینمای نوجوانان و چالش‌های آن مطرح شد. برخی کارشناسان تأکید کردند که در حالی‌که سینمای ایران در عرصه جهانی از اعتبار خوبی برخوردار است، در کشورهای دیگر توجه بیشتری به نوجوانان و نیازهای آن‌ها می‌شود. پیشنهاد برگزاری جلسه‌ای تخصصی برای بررسی دغدغه‌ها و تنش‌های ذهنی نوجوانان مطرح شد تا filmmakers بتوانند تجربیات واقعی‌تری را به تصویر بکشند.

باطنی، یکی از سخنرانان این نشست، بیان کرد که راه‌حل‌ها در پژوهش نیست، بلکه در تولید فیلم‌های موفق برای نوجوانان نهفته است. او به تجربه‌های موفق برخی کارگردانان مانند مجید مجیدی و داوودنژاد اشاره کرد و خواستار فعالیت بیشتر آن‌ها در این حوزه شد. به اعتقاد وی، نوجوانان به دنبال نمایش خود در سینما هستند و اهمیت جذب مخاطب در این رشته بالاست.

در بخش دیگری از برنامه، جواد طوسی و امیر قادری به نقد و بررسی فیلم “شقایق” با بازی دنیل دی لوئیز پرداختند. طوسی با تقدیم فیلم به عنوان یک تجربه جدید، نقاط ضعف آن را قابل قبول دانست و اعلام کرد که این فیلم نویدبخش برای کارگردان جوانش است.

قادری نیز با انتقاد از افت کیفیت سینما در سال‌های اخیر، بر ضعف‌های موجود در برخی تولیدات تأکید کرد و آن‌ها را شبیه به آثار ضعیف سینمای داخلی دانست. او اشاره کرد که فیلم‌ها باید واقعی باشند تا مخاطب بتواند نقاط ضعفشان را بپذیرد و به بررسی علت‌های افسردگی در فیلم‌های سینمایی جهان پرداخت.

در نهایت، این بخش از برنامه به یاد ژاله علو برگزار شد و به بررسی نکات کلیدی در سینما و به‌ویژه سینمای نوجوانان پرداخته شد.