**خصوصیسازی در صنعت خودرو، فرآیندی پیچیده و نیازمند توجه**
خصوصیسازی صنعت خودرو بهعنوان اقدامی فراتر از یک عملیات حسابداری ساده، به معنای انتقال پیچیدهای میان ساختارهای مالی، داراییها، بدهیها و سیاستگذاریها است. در سال نخست واگذاری ایرانخودرو، افزایش موقتی در هزینههای اداری، بازنگریهای مالی و پرداختهای انتقالی امری طبیعی به شمار میآید که در تجربههای بینالمللی خصوصیسازی صنایع بزرگ نیز مشاهده شده است.
تحلیل صورتهای مالی نیمه اول سال جاری نشاندهنده افزایش قابل توجه هزینهها در حوزههای «تجدید ارزیابی داراییها» و «هزینههای انتقال» است. بهعلاوه، شروع سرمایهگذاری در پروژههای بلندمدت مانند گیربکس هیبریدی DHT، موتور EF۷ TC GDI و توسعه پلتفرم eRUN بخشی دیگر از هزینههای جاری را رقم زدهاند؛ هزینههایی که در حسابداری سنتی بهعنوان زیان شناخته میشوند اما در واقع سرمایهگذاری برای آینده محسوب میشوند.
با این حال، ایرانخودرو علیرغم محدودیتهای ارزی، توانسته ظرفیت تولید خود را حفظ کند و ترکیب محصولات را در خانواده تارا و ریرا بهبود بخشد. کارشناسان بازار سرمایه معتقدند روند زیاندهی بیشتر ناشی از قیمتگذاری دستوری و نوسانات ناشی از هزینه قطعات وارداتی است و نه ناشی از ناکارآمدی مدیریتی.
بررسی کارآمدی خصوصیسازی بر اساس یک دوره ششماهه منطقی نمیباشد و باید عملکرد واقعی را در بازه سهساله و بر مبنای بازگشت سرمایه در پروژههای فناورانه سنجید. خصوصیسازی در ایرانخودرو هنوز در مراحل ابتدایی است و ارزیابی آن باید با در نظر گرفتن منطق صنعت و نه براساس هیجانات خبری صورت گیرد.
