به گزارش خبرآنلاین، ابراهیم رحیم‌پور، معاون سابق وزیر امور خارجه، در یادداشتی تحت عنوان «جای خالی استقلال دستگاه دیپلماسی»، به بررسی عملکرد دیپلماسی وزارت امور خارجه در دولت چهاردهم پرداخته است.
رحیم‌پور با استناد به تجربیات خود در وزارت امور خارجه، از حمایت‌های رئیس‌جمهور‌ها از وزرای خارجه در طول تاریخ پس از انقلاب اسلامی می‌گوید و تأکید می‌کند که علی‌اکبر ولایتی، به عنوان وزیر خارجه‌ای که طولانی‌ترین دوره را در این سمت داشته، بیشترین حمایت را از رئیس‌جمهور وقت دریافت کرده است. او یادآور می‌شود که حتی در دوره دوم ولایتی، با وجود حمایت‌های گسترده، چالش‌ها و اختلاف‌نظرهایی بین رئیس‌جمهور و وزیر خارجه وجود داشت.
رحیم‌پور به افت تدریجی حمایت از وزرای خارجه در دولت‌های بعد از ولایتی اشاره کرده و به خصوص به اختلافات جدی میان محمود احمدی‌نژاد و منوچهر متکی، وزیر امور خارجه دولت نهم، پرداخته است. او تأکید می‌کند که در دولت یازدهم و دوازدهم نیز اختلاف نظرهایی بین محمدجواد ظریف و حسن روحانی مشاهده شده است.
در رابطه با دولت چهاردهم، رحیم‌پور بر انتخاب سیدعباس عراقچی به عنوان وزیر خارجه تأکید دارد و می‌افزاید که در یک سال ابتدایی فعالیت دولت، اختلافات جدی بین رئیس‌جمهور و وزیر امور خارجه وجود نداشته است. او خاطرنشان می‌کند که رئیس‌جمهور کنونی، مسعود پزشکیان، بیشتر بر مسائل داخلی تمرکز کرده و از سیاست خارجی دور بوده است.
وی با انتقاد از تداوم سایه مسائل امنیتی بر سیاست خارجی ایران، تصریح می‌کند که این وضع مانع از فعالیت‌های مستقل وزارت خارجه شده و تنها بر افسار سیاست‌گذاری روابط خارجی کشور افزوده است.
به گفته رحیم‌پور، این وضعیت نشان‌دهنده فقدان استقلال و ابتکار عمل وزارت امور خارجه است و تصمیمات کلیدی در دست مقامات بالاتر قرار دارد، تا جایی که سؤال‌هایی مانند عدم ورود عراقچی به مذاکرات مستقیم با آمریکا مطرح می‌شود و نگرانی‌های جدی از تأثیرات این ناتوانی بر عملکرد دیپلماسی کشور وجود دارد.
