### خوزستان، در اوج افتخار و چالشهای مدیریتی
کشتیگیران خوزستانی با موفقیتهای چشمگیر خود در عرصههای جهانی و المپیک، غرور و شادمانی را در این استان به ارمغان آوردند. این موفقیتها نتیجه سالها تلاش، استعداد و غیرت جوانان بومی است که با وجود کمبود امکانات، نام خوزستان را بر افراشته کردند. در این شرایط افتخارآمیز، سخنان اخیر حمید بنیتمیم، مدیرکل ورزش و جوانان استان، در نشست کارگروه کشتی، توجهها را به خود جلب کرد؛ نظراتی که در ظاهر بازتابدهنده نگرانیهای مردم و ورزشکاران استان بود.
بنیتمیم به بیعدالتیهایی اشاره کرد که صنایع پتروشیمی خوزستان با سودهای کلان، از حمایت مالی تیمهای ورزشی پایتخت برخوردارند، در حالی که قهرمانان محلی حمایتهای لازم را نمیبینند. وی همچنین به عدم وجود یک خانه کشتی استاندارد در مرکز استان و کمتوجهی به ماده ۵۳ قانون، که تخصیص یک درصد از اعتبارات دستگاهها به ورزش است، اشاره کرد.
اما سوال اصلی این است که چرا این گفتوگوها از شخصی به گوش میرسد که وظیفه اصلیاش حل این مشکلات است؟ بنیتمیم که سالها در این سمت فعالیت کرده، باید بیشتر از گلهگذاری، به پیگیری و برنامهریزی برای رفع مسائل بپردازد. از وی باید پرسید که در طول مدیریت خود، چند جلسه مؤثر با مدیران صنایع پتروشیمی برگزار کرده و چه اقداماتی انجام داده است؟
وی به مهم بودن ماده ۵۳ تأکید میکند، اما این قانون نیاز به اجرا دارد. مدیرکل باید با رایزنی و تعامل با سازمانهای مربوطه، این قانون را به مرحله عمل برساند. آیا بیان مشکلات در یک نشست عمومی، صرفاً به معنای فرار از مسئولیت نیست؟
نبود خانه کشتی استاندارد موضوعی نیست که به سرعت حل شود و در این مدت چه اقداماتی برای شروع این پروژه صورت گرفته است؟ آیا گزارشی شفاف از عملکرد در این حوزه، بهتر از گلهگزاری نبوده است؟
نکته مهم زمانبندی این اظهارات است؛ درست زمانی که تیمهای کشتی موفقیتهای خود را جشن میگیرند. به نظر میرسد که این تلاشها به منظور کاهش انتقادات و ایجاد تصویری از یک مدیر مطالبهگر است. اظهارات بنیتمیم ممکن است تلاشی برای منحرف کردن نگاهها از سوالات اصلی مسئولیتها باشد.
مردم و جامعه ورزشی استان بیشتر از بیانیهها به کارنامهای شفاف نیاز دارند که نشان دهد اداره کل ورزش و جوانان چه برنامههایی برای حل معضلات داشته و چه میزان موفق بوده است. قهرمانان استان در شرایط سخت مدال کسب کردند؛ بنابراین نیاز است که مدیران به جای بیانیههای رسانهای، در عمل نشان دهند که برای رفع مشکلات کوشیدهاند. بیان دردها همدردی ایجاد میکند، اما راه حل واقعی تنها در عمل و مسئولیتپذیری نهفته است.
