تملقگویی و چاپلوسی در جوامع میتواند پیامدهای نامطلوبی به همراه داشته باشد. این نوع رفتار نه تنها موجب گمراهی افراد میشود، بلکه باعث خودباوری غلط نیز میگردد و شایستگیهای واقعی را نادیده میگیرد. به همین دلیل، شایستهسالاری تحت تأثیر قرار گرفته و افرادی که فاقد توانایی لازم هستند، به شکلی نادرست به عنوان افراد توانمند معرفی میشوند، که این موضوع میتواند منجر به اشتباهات در تصمیمگیریهای کلان شود.
در تاریخ نیز شاهد نمونههایی از تملقگویی هستیم؛ به عنوان مثال، مرحوم حجازی در اوایل انقلاب از حضرت امام تجلیل کرده که این اقدام ایشان موجب ناراحتی امام شد. امیرالمومنین نیز نسبت به کسانی که دچار غلو میشدند، ابراز نارضایتی میکردند. تملقگویی به عنوان یک موضوع مورد تقبیح از سوی شخصیتهای برجسته، به ویژه اهل بیت، شناخته شده است.
متأسفانه، گاهی اوقات افراد تملقگو در جامعه تشویق میشوند و به مقاماتی دست مییابند. این امر میتواند برای همه طرفها، از جمله گوینده و شنونده، مضر باشد. مدیران باید از تملقگویی دوری کنند و در گزینش زیرمجموعههای خود دقت نمایند تا افرادی که انتقادات سازنده دارند، انتخاب شوند.
برای مقابله با تملقگویی، ضروری است که در برخوردهای مستقیم، به محض بروز این رفتار، تذکر داده شود و اجازه ادامهی این نوع بحثها داده نشود تا از ایجاد سوءتفاهم در جامعه جلوگیری شود.
اکنون، این موضوع باید در دستور کار مسئولان قرار گیرد تا با اتخاذ رویکردهایی واقعبینانه، فضای بهتری برای ارتقا و تصحیح رفتارهای نادرست فراهم آورند.
