به گزارش خبرآنلاین، تصور کنید که یک موجود فرازمینی به شما پیشنهاد دهد تا با یک قرص جاودانگی، از مرگ جلوگیری کنید. جالب اینجاست که بسیاری از افراد بر این باورند که چنین قرصی را نمیخورند، زیرا نگران وضعیت پیری، ناتوانی، و بیماریهای مرتبط با آن هستند.
بر اساس گزارشی از یورو نیوز، این قرص میتواند روند پیری را متوقف کند و شما را در شرایط فعلی خود از نظر جسمی و ذهنی حفظ کند. با استفاده از این قرص، نه تنها بیماریهای پیری برای شما بروز نخواهد کرد، بلکه خطراتی نظیر بحرانهای زیستمحیطی یا تصادف نیز تهدید نخواهد کرد. با این حال، این انتخاب غیرقابل برگشت خواهد بود؛ به این معنا که مرگ هیچگاه برای شما ممکن نخواهد بود، حتی در صورت خودکشی.
این وضعیت مشابه به فیلم «روز موش خرما» است؛ به طوری که حتی در صورت پریدن جلوی قطار، همچنان زنده خواهید ماند.
### واکنشهای جالب و دلایل آنها
در یک تحقیق دانشگاهی، حدود ۷۰ درصد از هزار نفر پاسخدهنده، اعلام کردند که حاضر نیستند «قرص جاودانگی» را مصرف کنند. دلیلهای ارائهشده چندان روشنی نداشتند، اما نكات زیر به عنوان دلایل متداول مطرح شدند:
#### غیرقابلبرگشت بودن
برخی افراد نگران غیرقابل برگشت بودن این انتخاب هستند. آنها معتقدند که پس از مصرف قرص، هیچ راهی برای مرگ نخواهد بود. اما این استدلال از نظری مشکلساز است، چرا که وضعیت مرگ نیز به نوعی غیرقابل بازگشت است.
#### کسالت
برنارد ویلیامز در مقالهای با عنوان «پرونده ماکروپولوس» به این نکته اشاره کرده که جاودانگی ممکن است به یکنواختی و خستگی منجر شود. با این حال، جان مارتین فیشر در پاسخ به این ادعا، اظهار میکند که با فاصله مناسب بین تجربهها، ممکن است افراد به تکرار آنها دچار خستگی نشوند و از زندگی جاودان لذت ببرند.
#### مرگ عزیزان
برخی پاسخدهندگان اعلام کردند که نمیخواهند با مرگ دوستان و خانواده خود مواجه شوند. حتی اگر فرصتی برای ایجاد روابط جدید داشته باشند، باز هم این نگرانی وجود دارد. اما وقتی پیشنهاد میشود تا قرصهایی نیز به عزیزان بدهند، بسیاری نظر خود را تغییر نمیدهند.
همچنین در پاسخ به سؤال درباره احتمال خودکشی در صورت از دست دادن تمام عزیزان، بیشتر افراد میگویند که ادامه زندگی برای آنها ممکن است برغم دشواریها همچنان یک گزینه باشد.
#### عدم مداخله در مسیر زندگی
این دلایل نشان میدهند که انتخاب مصرف قرص جاودانگی با چالشهای زیادی همراه است و پیچیدگیهای عاطفی و فلسفی مختلفی را به دنبال دارد.به تازگی برخی افراد ابراز کردهاند که از مصرف داروهایی که ممکن است در طول عمرشان مداخله کند، خودداری میکنند. این در حالی است که توضیح آنها درباره این تصمیم اغلب دشوار به نظر میرسد. سوال این است که آیا مداخله در زندگی تا چه اندازه میتواند مشکلساز باشد؟
این موضوع بهویژه زمانی جالبتر میشود که به رفتار واقعی افراد نگاه کنیم. بسیاری از آنها داروهایی برای کنترل فشار خون یا کلسترول مصرف میکنند، همچنین از سیگار کشیدن پرهیز میکنند و به ورزش یا سایر فعالیتهای سالم میپردازند که به افزایش طول عمرشان کمک میکند. این اقدامات عملاً نوعی مداخله در مسیر طبیعی حيات به شمار میآید. جالب است که در مواقعی که از آنها خواسته میشود تحت عمل جراحی قرار بگیرند تا طول عمرشان افزایش یابد، بسیاری این پیشنهاد را میپذیرند که با ادعایشان درباره عدم تمایل به مداخله در تضاد است.
### دلالیل جمعیتی
برخی افراد دلیل خود را برای عدم پذیرش داروهای طول عمر اینگونه توضیح میدهند که اگر تمامی انسانها بهطور نامحدود زنده بمانند، جمعیت زمین بهسرعت افزایش خواهد یافت. اما این استدلال با واقعیت آزمایشهای فکری که فقط به یک یا چند نفر میپردازد، سازگاری ندارد.
### پرسشهای مهم
این بحث ما را به تفکر درباره مرگ و جاودانگی از زاویهای جدید میکشاند. آیا شما حاضر به پذیرفتن «قرص جاودانگی» هستید؟ اگر خیر، آیا طول عمر محدودی مثلاً ۲۰۰ سال، ۲ هزار سال یا حتی ۲۰ هزار سال برای شما قابل قبول است؟ مرز مطلوب شما بین مرگ حتمی و زندگی نامحدود کجاست؟
این سوالات فراتر از خیالپردازی، ما را به تفکر در مورد ارزش واقعی زندگی، تجربیات انسانی و تحمل ما در برابر زمان فرا میخواند.
