احسان صبوری، کارگردان مستند «آخرین خداحافظی»، در گفتوگو با خبرگزاریها درباره جنبههای مختلف این اثر اظهار نظر کرد. او ابتدا قصد داشت مستندی درباره تاریخچه تیم استقلال بسازد، اما پس از مدتی، داستان به مادر یک شهید کشیده شد. صبوری توضیح داد که دنبال یک شهید ورزشی بودند و در این مسیر با مادر شهید صفرعلی آشنا شدند. او که پیشتر والیبالیست بوده، اما به صورت حرفهای فعالیت نمیکرد. آنها در ابتدا تنها به دیدار با مادر این شهید علاقهمند بودند و پس از ملاقات، تصمیم به ادامه کار در آن مکان گرفتند.
صبوری اضافه کرد که داستان زندگی صفرعلی برایش جذابیت داشت و دوربین را برای ضبط روایت مادر نصب کردند. از ویژگیهای بارز مادر، فاطمه شریعتی، این بود که پس از سه دهه از فقدان پسرش، همچنان با حسرت از او یاد میکرد. یکی از سکانسهای مستند به یک نوار کاست مربوط میشود که نماد انتظار مادر از شنیدن صدای پسرش است. تلویزیون او نیز به نوعی مانند دوربین مداربسته به نظر میرسید و این احساس انتظار را تقویت میکرد. در نهایت، آنان موفق به پیدا کردن نوار کاست نشدند، و این حس انتظار مادر تبدیل به یک موضوع کلیدی در مستند شد.
این کارگردان به وصیت صفرعلی نیز اشاره کرد که او پیش از بازگشت به جبهه آن را ضبط کرده و خواسته بود که نوار هرگز به مادرش تحویل نشود. بعد از گذشت بیش از سی سال، نوار هنوز به دست مادر نرسیده است. فردی که وصیت را ضبط کرده بیان کرده که به دلیل احترام به خواسته صفرعلی، نوار را به مادر نمیدهد.
صبوری در ارتباط با پخش این مستند از فیلیمو گفت که هرگز تصور نمیکرد که اثرش اینقدر بازخورد مثبتی بگیرد. او افزود که پس از پخش، بسیاری از مخاطبان با او تماس گرفتند و اطلاع دادند که داستان مادر صفرعلی به عنوان یک اتفاق بزرگ مورد توجه قرار گرفته است.
وی در پایان به اهمیت پخش مستندها از طریق پلتفرمهای بزرگ اشاره کرد و گفت که میتواند به جذب مخاطبان جدیدی منجر شود که پیشتر از مستندها فاصله گرفته بودند. این موضوع امید به بازگشت سرمایهگذاران به حوزه سینمای مستند را نیز تقویت میکند.
