ناصرالدینشاه قاجار در یادداشتهای خود در تاریخ ۲۸ رجب ۱۲۸۷، از سفر خود به منطقه بیستون گزارشی ارائه کرده است. او به همراه گروهی از همکارانش به این منطقه تاریخی رفت و در این سفر دو فرسنگ را با کالسکه و سپس با اسب پیمودند.
در این یادداشتها، شاه به تماشای آثار بیستون پرداخت و به جزئیات مختلف این منطقه اشاره کرد. او بیان داشت که نزدیک سطح زمین، صحنهای بزرگ و اشکالی از سنگ وجود دارد که در حال حاضر محو شدهاند. وی همچنین توضیح داد که شیخ علیخان زنگنه در این مکان، کتیبهای از وقفنامه ساخت کاروانسرا کنده است و نام دو ده نیز در آن به چشم میخورد.
ناصرالدینشاه به مشاهده شکل پادشاهی از داریوش، رضایت خود را ابراز کرده و به جزئیات مربوط به چهره و لباس شخصیتها در این آثار پرداخت. او معتقد بود که این آثار نه اثر یک نفر بلکه نتیجه کار گروهی از سنگتراشان است.
در ادامه، وی اشاره کرد که در این منطقه چشمهای نیز میجوشد و فضای طبیعی آن بسیار دلانگیز است. با عکاسی از این آثار، شاه در تلاش برای ثبت زیباییهای بیستون بود.
او با توصیفاتی از محوطه و گلها، فضای آرام و دلنشینی که در اطراف وجود داشت را به تصویر کشید. اما اتفاقات ناخوشایندی در شب رخ داد؛ خبری از اعتراض مردم در کرمانشاه به وی رسید که باعث نگرانیاش شد. در نهایت، ناصرالدینشاه به پیچیدگی سفر به این کوه اشاره کرد و از تلاش شبانه افرادی که به بالای کوه رفته بودند سخن گفت.
