به گزارش خبردونی، روز چهارشنبه ۱۳ آذر ۱۳۴۲، تهران شاهد بارش سنگین برف بود که با آغاز آن از ساعت نیم بعدازظهر، فضایی سفیدپوش در پایتخت پدید آمد. برف در شمیران از ساعت ۱۰:۳۰ صبح شروع شده و به سرعت در کمتر از دو ساعت، به عمق ۱۰ سانتیمتری رسید. این بارش ناگهانی موجب ترافیک سنگین و بروز تصادفها شد و کودکان که سالها از دیدن برف محروم بودند، برای نخستین بار با این پدیده مواجه شدند. با ورود سرما، استفاده از زغال و نفت افزایش یافته و بیخانمانها به دور آتش در میدانها جمع شدند.
در این روز، برف به طور غیرمنتظرهای بر تهران نازل شد و مردم که به سادگی بارش برف را فراموش کرده بودند، با عظمت آن رو به رو شدند. بارش بیش از دو ساعت ادامه داشت و سرمای شدید از بعدازظهر و شب گذشته به شهر هجوم آورد. پیشبینی میشد که برف فعلی برای مدتی ادامه داشته باشد.
کودکان به ویژه از برف ریزش یافته خوشحال بودند و برخی خانوادهها تصمیم گرفتند کودکان خود را به مدرسه نفرستند تا از خطرات احتمالی جلوگیری کنند. به زودی، خیابانها خلوت شد و تعداد زیادی از مردم به خانههای خود پناه بردند.تاکسیها و اتوبوسهای شهری در روزهای گذشته شاهد افزایش بیسابقهای در رونق بودند. برخی تاکسیها با استفاده از موقعیتهای موجود، بیشتر از ظرفیت خود مسافران را به سمت مقصدهای مختلف جابهجا کردند. افزایش سرعت خودروها و وضعیت滑 بودن خیابانها منجر به افزایش تصادفات شده است.
در چند نقطه کلیدی شهر، تصادفات متعدد مسیرها را مسدود کرد و این موضوع باعث ایجاد چالشهایی برای نیروهای راهنمایی و رانندگی گردید. دستفروشان و طوافان دورهگرد که تصور میکردند ریزش برف موقتی است، با شدت گرفتن بارش برف و مشاهده دانههای بزرگتر، متوجه شدند که باید بساط خود را جمع کنند.
بر اثر سرمای شدید دیروز [چهارشنبه ۱۳ آذر ۱۳۴۲] و شب گذشته، مصرف زغال و نفت به طرز قابل توجهی افزایش یافت و مغازههای فروش این محصولات در عرض چند ساعت فروش زیادی را تجربه کردند. سرمای شب گذشته به ویژه بر روی بیخانمانها و «ماشینپاها» تأثیر گذاشت؛ در برخی از مناطق، این افراد با نفت و چوب، آتشهایی برافروختند و اطراف آن جمع شدند تا خود را گرم کنند. این صحنهها به ویژه در جنوب شهر و در گوشه میدانها و کنار خیابانها به راحتی قابل مشاهده بود. افرادی که با زحمت چوب و هیزم تهیه کرده بودند، دور آتش نشسته و تلاش میکردند تا خود را از سرمای شدید نجات دهند. در این میان، بسیاری از آنها با فقری مزمن و آسیبهای اجتماعی دست و پنجه نرم میکردند و در صورت مشاهده آتش به آن نزدیک میشدند تا از گرما بهرهمند شوند. (کیهان، پنجشنبه ۱۴ آذر ۱۳۴۲)
