**به گزارش خبرگزاری، در اواخر آذرماه ۱۳۵۵، نخستین قسمت از سریال «داییجان ناپلئون» به کارگردانی ناصر تقوایی پخش شد. این سریال که نخستین تجربه تقوایی در حوزه سریالسازی محسوب میشود، پس از نمایش با واکنشهای متفاوتی روبرو شد. مخاطبان بهجای صرفاً نقدهای فنی و معمول، به پرسش جالب توجهی پرداختند: «چرا شخصیت لیلی به زیبایی توصیف شده در رمان نیست؟»**
**در رمان ایرج پزشکزاد، زیبایی لیلی بهویژه در چشمهایش بارها ذکر شده بود. اما تصویر تلویزیونی این شخصیت برای بخشی از بینندگان ناامیدکننده به نظر آمد و عدهای او را «زشت» دانستند. این اعتراضات آنقدر گسترده شد که روزنامه کیهان در تاریخ ۲۷ آذر ۱۳۵۵، بخشی از صفحه فرهنگ خود را به بررسی نظرات مخاطبان و پاسخ ناصر تقوایی اختصاص داد. پرسش اصلی این بود: «چرا لیلی سریال داییجان ناپلئون زشت است؟»**
**تقوایی در جواب گفت که داستان عشق لیلی و پسر جوان، در واقع داستانی فرعی است که در رمان و سریال به تدریج کمرنگ میشود و تأثیر زیادی بر خط اصلی روایت ندارد. او توضیح داد که انتخاب بازیگری با زیبایی چشمگیر ممکن بود تمرکز تماشاگر را از روایت اصلی منحرف کند. از نظر او، این عشق بیشتر از آنکه از کنشهای دوطرفه شکل گیرد، تحت تأثیر «اشارهها و نگاههای پسر جوان» قرار دارد.**
**وی همچنین به ملاحظات تولید اشاره کرد و خاطرنشان کرد که نیاز به بازیگری کمسن که بتواند زمان خود را صرف فیلمبرداری کند، و نیز توانایی و تسلط وی بر نقش از عوامل انتخاب بازیگر بوده است. مهمترین نکته در پاسخ تقوایی این بود که او لیلی را «زشت» نمیداند، بلکه او را «معمولی» تلقی میکند و تأکید میکند که عادی بودن ویژگیهای ظاهری او باعث طبیعیتر و منطقیتر جلوه کردن بافت کلی سریال میشود.**
**تقوایی در پایان با یادآوری ناکامی این عشق در خود رمان، دفاع خود را با پرسشی کنایهآمیز به پایان میبرد: «چه اشکالی دارد که برای یک بار هم که شده، پسرکی خوشقیافه عاشق یک دختر معمولی بشود؟»**
**برای مطالعه متن کامل گزارشی که به این موضوع میپردازد، میتوانید به لینک مربوط مراجعه کنید.**
