به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، ماهرخ ابراهیم‌پور در روزنامه اعتماد نوشت: شامگاه یکشنبه، با مرور اخبار گوگل، خبری توجه مرا جلب کرد: «استاد تاریخ دانشگاه شهید بهشتی درگذشت.» این خبر درباره استاد کریم سلیمانی، شخصیتی شناخته‌شده در حوزه تاریخ معاصر ایران بود که سال‌ها به تدریس و پژوهش مشغول بود.
استاد سلیمانی به عنوان یک پژوهشگر ماهر و دقیق شناخته می‌شد و در برابر آنچه درباره تاریخ معاصر نوشته می‌شد، حساسیتی ویژه داشت. او با وسواس خاصی به نقد و بررسی کتاب‌ها و مقالات این حوزه می‌پرداخت. ویژگی او، عشق به تاریخ و دقت در بررسی کارنامه تاریخ‌نگاران معاصر بود. وی در تحلیل زندگی و کنش‌های شخصیت‌هایی نظیر نواب صفوی با دقتی مثال‌زدنی وارد می‌شد و تلاش داشت تا جنبه‌های پنهان و روشن این مطالب را شفاف کند. این دقت و وسواس موجب شد تا نظرات او به عنوان منابع معتبر برای دانشجویان و پژوهشگران شناخته شود، هرچند که او بیشتر در حاشیه قرار داشت.
استاد سلیمانی در نقد آثار تاریخی به اصول علمی پایبند بود و چون معلمی منصف و سختگیر، کتاب‌ها را بررسی می‌کرد. هدف او ارتقای کیفیت پژوهش‌های تاریخی از طریق دقت و انصاف بود. او معتقد بود که تاریخ باید به گونه‌ای عمیق و علمی بررسی شود تا درک بهتری از گذشته و حال ایران فراهم کند. همچنین، او از نظر سیاسی نظرات شفافی داشت و گرایش به تفکرات دکتر محمد مصدق داشت. در آخرین سال‌های عمرش نیز بحث‌هایی درباره تاریخ نفت و مصدق را مطرح کرده بود و قصد نوشتن کتابی در این زمینه را داشت.
کریم سلیمانی که مضامین تاریخ را با عشق عمیق دنبال می‌کرد، نگران بود که برخی متون تاریخ معاصر را بر اساس دیدگاه‌های شخصی و علاقه‌های خود تفسیر کنند. او اعتقاد داشت که راه دموکراسی در ایران فقط از اندیشه‌ها و سیاست‌های مصدق می‌گذرد و این مسیر را بهترین راه برای دستیابی به آزادی و عدالت می‌دانست. عشق به تاریخ و تعهد به دموکراسی وجهه‌های اصلی زندگی فکری و شخصیتی او را شکل می‌داد و فقدانش در دانشگاه و جامعه علمی به شدت احساس خواهد شد. یاد و خاطرۀ او همچنان در جامعه پژوهشی ایران زنده خواهد ماند.