**تحلیل از روند مدیریت شهری و بازدیدهای سرزده**
مظاهر گودرزی اظهار کرده است که پدیده «بازدید سرزده»، که شاید تاریخچهای مبهم داشته باشد، امروزه به شیوهای رایج بدل شده است. این روش، بهویژه در شبکههای اجتماعی از جمله اینستاگرام، به شکلی گسترده مشاهده میشود که در آن مشاهده میشود مقامات مختلف، از فرمانداران تا شهرداران، در حال ارتباط با مردم و بررسی مشکلات اجتماعی و شهری هستند. این ملاقاتها علاوه بر اینکه به حل مشکلات کمک میکند، غالباً با کفایت و جدیت همراه است و گاهی با تهدید نیز همراه میشود؛ بهطوریکه مقامات معترض به گرانی و پیگیری مسائل را به طور جدی مطرح میکنند.
با این حال، برخی از این رویکردها در تعامل با مشکلات به شکل مثبت نیز ابراز میشود. به تازگی ویدیویی در فضای مجازی منتشر شد که در آن یک مقام مسئول مجوز فروش موز به یک دستفروش را بهطور دوستانه صادر میکند و این لحظه با شعری از مولانا تزیین شده است.
به اعتقاد بسیاری، این نوع از مدیریت ممکن است از سوی برخی افراد مطلوب به نظر برسد. در شرایطی که ناکارآمدی سیستم مشهود است، مدیران میدانی در تلاشاند تا خود را در صف مقدم حل مشکلات قرار دهند. اما آیا همه میتوانند در زمانهای مناسب با این مدیران ملاقات کنند؟ آیا تعداد مشکلات شهری به اندازه این ملاقاتهاست؟ این رویکرد شکافهای جدی در سیستم مدیریتی را نشان میدهد و احتمال برقراری ارتباطات غیربرنامهریزی شده و پارتیبازی را تقویت میکند.
سعید معدنی، جامعهشناس، در این زمینه بیان میدارد که سیستم اداری در ایران بهگونهای است که تشدید پدیدههایی مثل پارتیبازی و فقدان مسئولیتپذیری را به دنبال دارد. او معتقد است که در این سیستم، انجام یک کار مهم بدون استفاده از روابط غیرممکن است و این موضوع نشاندهنده ضعفهای ساختاری است.
معدنی به این نکته اشاره میکند که در حالی که برخی از این بازدیدهای سرزده ممکن است به نیت تحقق کارها باشد، در واقع این مشکلات از ناکارآمدی سیستم ناشی میشود که نیازمند نظارت مستقیم مقامات است.
از سوی دیگر، ممکن است حضور میدانی مدیران در ارائه خدمات شهری ضروری باشد. اما نقدهای زیادی به نمایش این بازدیدها، بهویژه وقتی که با دوربین و انتشار در فضای مجازی همراه میشود، وجود دارد. کارشناسان خواستار تغییر در رویکردهای مدیریتی به سمت سیستمهای خودکار و کارآمدتر هستند تا از نیاز به روشهای سنتی نظیر بازدیدهای سرزده کاسته شود.**انتقاد از نمایشهای مدیریتی در سیستم اداری کشور**
برخی متخصصان اجتماعی به انتقاد از رویههای مرسوم در نظام اداری کشور پرداختهاند و بر این باورند که نیاز به تبلیغ و فیلمبرداری در زمان سرکشیهای مدیریتی نشاندهنده مشکلات عمیقتری در سیستم است. این موضوع میتواند بیانگر عدم توانایی مسئولان در کنترل و نظارت بر عملکرد زیر دستان خود باشد. به گفته کارشناسان، برخی از این افراد بیشتر در پی جستجوی فرصتهای اجتماعی و سیاسی برای پیشرفت شخصی هستند که این موضوع بخشی از ناکارآمدی سیستم فعلی را نمایان میسازد.
این جامعهشناس در ادامه توضیح میدهد که در نظامهای اداری ما، مدیران تلاش میکنند با برگزاری نمایشهای مردمی، حسننیت خود را به تصویر بکشند. به عقیده وی، افرادی که حتی توانایی خواندن متنی ساده را ندارند، چگونه میتوانند به مقامهای مدیریتی برسند؟ این وضعیت به دلیل تکیه بر خودنمایی در فرایند گزینش رخ داده است.
**نقش گزینش و حراست در بروز معضلات مدیریتی**
ضرورت و الزامات گزینش و حراست در استخدام، منجر به بروز رفتارهای چالشبرانگیز در سیستم اداری شده است. بر اساس نظرات محققان، این رویه سبب میشود تا افرادی که میخواهند در این سیستم پذیرفته شوند، به نوعی خود را به نمایش بگذارند. در این میان، نمایندگان مذهبی غالباً فاقد سمبلهای شخصیسازی هستند، در حالی که بسیاری از مدیران با نمادهایی چون مهر بر پیشانی شناخته میشوند.
این جامعهشناس اذعان میکند که در چنین سیستمی، برای به دست آوردن موقعیت یا مقام، افراد ناچار به بروز این بازیها هستند. در حالی که میتوان امور شهری را بدون نیاز به حضور فیزیکی مدیران حل کرد، اما در ایران، هر بار که قرار است مدیران سرکشی کنند، این موضوع به نوعی برای همه آشکار میشود.
این وضعیت به وضوح حاکی از یک سیستم مدیریتی ناکارآمد و نیاز به بازنگری دلسوزانه در روشها و رویههای جاری است.
