به گزارش خبرآنلاین، موشکهای با سوخت جامد به دلیل سوختن کامل سوخت پس از آغاز احتراق، امکان کنترل سرعت و برد را ندارند. این ویژگی نسبت به موتورهای سوخت مایع، محدودیتهای قابل توجهی به همراه دارد.
فناوری جدید موسوم به «پیشران متغیر» به این موشکها اجازه میدهد تا در حین پرواز نیروی رانش خود را تنظیم کنند؛ قابلیتی که تاکنون در سامانههای سوخت مایع مشاهده میشد. بر اساس این طرح، مهندسان روسی در تلاش هستند تا بتوانند **نرخ سوختن سوخت جامد را در حین پرواز** کنترل کنند.
اگر این فناوری موفق شود، میتواند مزایای هر دو نوع سوخت را در یک سیستم ترکیب کند. تحلیلگران معتقدند که چنین قابلیتی میتواند موشکهای بالستیک روسی را به شکل قابل توجهی غیرقابل پیشبینی جلوه دهد و سامانههای دفاعی مانند تاد آمریکا و Aegis که بر اساس محاسبات مسیر و سرعت ثابت کار میکنند، کارایی کمتری در برابر این موشکها خواهند داشت.
مزیت اصلی این فناوری در توانایی تغییر شتاب و مسیر موشک در لحظه نهفته است. به عبارت دیگر، موشکی با رانش متغیر میتواند در مراحل میانه یا پایانی پرواز، سرعت خود را افزایش یا کاهش دهد، بهطوریکه مسیر آن غیرقابل پیشبینی شود.
### چالشهای فنی و واقعیتهای پنهان
با وجود جذابیت این طرح، کارشناسان غربی به این نکته اشاره دارند که استفاده از فناوری رانش متغیر در موشکهای سوخت جامد هنوز در مراحل تحقیقاتی است و پیادهسازی آن به صورت عملیاتی با دشواریهایی همراه خواهد بود. کنترل فشار، جلوگیری از انفجار ناگهانی و مدیریت حرارت از جمله چالشهای اصلی هستند.
همچنین برخی گمانهزنیها نشان میدهد که ممکن است روسیه در حال آزمایش ترکیب موتورهای جامد با سیستمهای پیشران مایع یا هیبریدی باشد تا کنترل بهتری بر روی نیروی رانش بدست آورد.
اگر روسیه موفق به بهکارگیری پیشران متغیر در موشکهای خود شود، نسل جدیدی از موشکهای بالستیک و مانورپذیر به وجود خواهد آمد که میتوانند از سپرهای دفاعی چندلایه فرار کنند.
در حال حاضر، اطلاعات مستقلی وجود ندارد که نشان دهد روسیه به طور کامل به این فناوری دست یافته است. اما به نظر میرسد «سلاح جدید پوتین» بیشتر به عنوان یک پیام راهبردی برای رقبا تلقی میشود که نشاندهنده تلاش مداوم روسیه برای به دست آوردن برتری فناورانه در آینده میباشد.
منبع: **eurasiantimes**
