**پروژهای مخفی که زندگی شهری نیویورک را دگرگون کرد**
در دوران پیدایش ترافیک در نیویورک، یک پروژه بزرگ و ابتدایی در زمینه حمل و نقل شهری به طور پنهانی در حال شکلگیری بود. در سال ۱۸۶۹، جمعیت نیویورک به یک میلیون نفر نزدیک شده و تردد در خیابانها با مشکلاتی از جمله گرد و غبار ناشی از کودهای اسب مواجه بود.
آلفرد ایلی بیچ، که به دلیل همکاریاش با مجله معروف Scientific American شناخته میشد، در پی طراحی سیستمی بود که به کاهش ترافیک و بهبود کیفیت هوای شهر کمک کند. او در سال ۱۸۷۰ از این پروژه نوآور رونمایی کرد.
**ابتکار «قطار استوانهای با نیروی باد»**
بیچ که یکی از مخترعان برجسته زمان خود بود، در سال ۱۸۶۷ طرحی را در نمایشگاه آمریکایی به نمایش گذاشت که یک قطار هوایی درون یک لوله بود و مورد استقبال زیادی قرار گرفت. این ایده باعث شد که او سؤال کند: «چرا نتوان از این لوله برای جابهجایی انسانها استفاده کرد؟». طرح او شامل دستگاهی برای حفاری تونلهای استوانهای با استفاده از نیروی هیدرولیک برای ایجاد ظرفیت حمل و نقل جدیدی در زیر شهر بود.
**مخفیکاری در دوران فساد سیاسی**
نیویورک در آن زمان تحت مدیریت ویلیام توید، سیاستمدار فاسد، قرار داشت و بیچ برای دستیابی به اهدافش ناچار به ایجاد پوششهای قانونی بود. او مجوزاتی برای ایجاد لولههای پستی زیرزمینی کسب کرده و توانست با سرمایهگذاری ۳۵۰هزار دلاری، پروژهاش را در زیر خیابانهای اصلی نیویورک آغاز کند. کارگران با دقت و به آرامی تونلها را حفر میکردند، در حالی که از تجهیزات پیشرفته استفاده میکردند.
اما این پروژه به زودی فاش شد و در فوریه ۱۸۷۰، بیچ از نمونه اولیه Beach Pneumatic Transit رونمایی کرد. قانونگذاران و خبرنگاران به بازدید از این زیرساخت جدید دعوت شدند و شگفتی آنها از شرایط بهداشتی و طراحی جذاب تونلها بیشتر شد.
**تجربه استفاده از قطار هوای فشرده**
در ۱ مارس ۱۸۷۰، قطار هوای فشرده به روی عموم باز شد و بازدیدکنندگان با پرداخت ۲۵ سنت میتوانستند تجربهای نوین را امتحان کنند. یک فن قدرتمند واگن بزرگ را به حرکت درمیآورد و مسافران را از یک ایستگاه به ایستگاه دیگر منتقل میکرد. فضای داخلی واگن به گونهای طراحی شده بود که راحتی مسافران را فراهم کند و هزاران نفر در ماههای بعد از این تجربه نوین لذت بردند.
خاتمه پروژه و فوت بیچ
بیچ قصد داشت تا این پروژه برجسته را در سرتاسر منهتن پیادهسازی کند و واگنهای لوکس ۳۰.۵ متری را طراحی نماید. اما توید که خود را فریبخورده حس میکرد، جلوی اجرای پروژه را گرفت و منابع مالی را به ساخت یک خط راهآهن مرتفع در سمت غرب جزیره اختصاص داد.
علاوه بر این، بیچ در پی بحران مالی سال ۱۸۷۳ دچار خسارت شد و به تعطیلی Beach Pneumatic Transit اقدام کرد.
او تا زمان فوتش در ۱ ژانویه ۱۸۹۶ به فعالیت در حوزه مجلات ادامه داد و در سن ۶۹ سالگی در اثر ابتلا به ذاتالریه درگذشت.
سه سال بعد، طی یک آتشسوزی در یکی از ساختمانهای برادوی، کارگران حین پاکسازی از آوار به تونلی برخورد کردند که بیش از یک ربع قرن بسته مانده بود.
در یک مقاله منتشرشده در Scientific American اشاره شده است که این تونل هنوز در وضعیت مناسبی قرار دارد و به طور قطع میتواند برای اهداف حمل و نقل سریع مفید واقع شود.
منبع: scientificamerican
۲۲۷۲۲۷
