**پژوهشگران به نتایج جدیدی درباره درمان تاکیکاردی بطنی با پرتودرمانی دست یافتند**
به گزارش خبردونی و به نقل از هلث دی نیوز، محققان اعلام کردند که درمان تاکیکاردی بطنی میتواند به کمک پرتودرمانی و یک روش پیچیده به نام ابلیشن کاتتر انجام شود. نتایج بهدستآمده از یک مطالعه کوچک نشان میدهد که بیماران تحت درمان با پرتودرمانی، به مراتب کمتر از بیماران دیگر دچار عوارض جانبی جدی یا مرگ شدهاند.
دکتر «شانون جیانگ»، محقق ارشد و رزیدنت انکولوژی پرتودرمانی در دانشگاه واشنگتن، اذعان کرد که برای بیمارانی که به درمانهای سنتی پاسخ نمیدهند، پرتودرمانی میتواند گزینهای ایمنتر نسبت به ابلیشن کاتتر باشد. وی اشاره کرد که استفاده از بیهوشی در روشهای تهاجمی دارای خطراتی است، در حالی که پرتودرمانی این مشکل را حل کرده و کمک میکند تا خطرات کاهش یابد.
تاکیکاردی بطنی به دلیل ضربان غیرطبیعی و سریع قلبی از دو حفره پایینی ناشی میشود. به گفته انجمن قلب آمریکا، این وضعیت میتواند عوارضی همچون سرگیجه، تنگی نفس، غش و حتی ایست قلبی را به همراه داشته باشد.
محققان اشاره کردند که بیماران مبتلا به تاکیکاردی بطنی پیشرفته معمولاً نیاز به دوزهای بالای داروهای قلبی دارند که عوارض جانبی به همراه دارد. ابلیشن کاتتر، به عنوان روش استاندارد، شامل وارد کردن یک لوله کوچک به قلب برای از بین بردن بافتهای مشکلساز است. اخیراً، پرتودرمانی به عنوان گزینه جدیدی معرفی شده است که از پرتوهای متمرکز برای درمان استفاده میکند.
در این مطالعه، ۴۳ بیمار با تاکیکاردی بطنی شدید بررسی شدند. تقریباً ۹۰ درصد این بیماران پیشتر تحت عمل ابلیشن کاتتر قرار گرفته بودند و به داروها پاسخ نداده بودند. نیمی از بیماران پرتودرمانی و نیمی دیگر دوباره ابلیشن کاتتر دریافت کردند.
هر دو روش در کنترل ریتم قلب مؤثر بودند، اما بیماران تحت پرتودرمانی به طور متوسط ۸.۲ ماه تا دوره بعدی آریتمی ادامه داشتند، در حالی که این زمان برای گروه ابلیشن کاتتر ۹.۷ ماه بود. با این حال، چهار بیمار از گروه ابلیشن در عرض یک ماه پس از درمان جان خود را از دست دادند، در حالی که هیچ مرگ مرتبط با درمان در گروه پرتودرمانی ثبت نشد.
همچنین، ۳۸ درصد از گروه ابلیشن به دلیل عوارض جانبی بستری شدند، در حالی که این تعداد در گروه پرتودرمانی ۹ درصد بود. عوارض ناشی از ابلیشن زودتر بروز کرد، به طور متوسط شش روز بعد از درمان، در مقایسه با ۱۰ ماه برای پرتودرمانی.
دکتر جیانگ در پایان تأکید کرد که به نظر میرسد پرتودرمانی در مراحل اولیه ایمنتر باشد و بررسی نشان داد که بقای کلی بیماران تحت این درمان به طور قابل توجهی بهتر از گروه ابلیشن کاتتر بوده است.محققان در یک مطالعه جدید دریافتند که علیرغم وجود تفاوت در نتایج درمانی، این تغییرات به دلیل حجم نمونه کوچک نتوانستهاند از نظر آماری معنیدار باشند. بر اساس نتایج، یک سال پس از انجام درمان، نرخ بقای کلی در گروهی که پرتودرمانی دریافت کرده بودند به ۷۳ درصد و در گروه درمان با ابلیشن به ۵۸ درصد رسید. اما در گذر زمان، بعد از سه سال، این نرخ در هر دو گروه به ۴۵ درصد کاهش یافت.
جیانگ، یکی از محققان این پژوهش، اظهار داشت که هرچند این مطالعه امیدبخش به نظر میرسد، اما برای تأیید مزایای پرتودرمانی در مورد تاکیکاردی بطنی، اندازه نمونه آن به حدی کوچک است که نتایج قطعی نخواهد بود. به همین خاطر، جذب بیماران برای یک کارآزمایی بالینی بینالمللی بزرگتر که در حال برنامهریزی است، در حال انجام است تا بتوانند به اثبات قویتری از تأثیرات مثبت پرتودرمانی بپردازند.
جیانگ همچنین بیان کرد که تحقیقات انجامشده میتواند مشروعیت این روش درمانی را بیشتر نمایان کند و به ویژه برای بیمارانی که در معرض خطر بالای عوارض ناشی از بیهوشی یا ابلیشن هستند، به عنوان یک گزینه درمانی مناسب مطرح شود.
