به گزارش خبرگزاری **خبرآنلاین**، ماهوشخانم مونسالدوله، ندیمه سوگلیِ حرم ناصرالدینشاه، به عنوان یکی از زنان متجدد و آگاه دوران قاجار شناخته میشود. او با آداب و رسوم زمان خود آشنا بود و به سفر به فرانسه و سوئیس نیز پرداخته بود.
این شخصیت فرهنگی، در دهه ۴۰ خورشیدی یادداشتهایی از زندگیاش را جمعآوری کرده و در دهه ۱۳۸۰ توسط سیروس سعدوندیان منتشر کرد.
بخش سوم خاطرات او به بررسی آرایش زنان در صد سال پیش اختصاص دارد. او از شروع حنا بستن در خانوادههای قدیم میگوید که در جامهای برنجی مخصوصی انجام میشد. زنان باسلیقه معمولاً در شب حنا به سر میبستند و صبح زود به حمام میرفتند تا حنا را بشویند.
علاوه بر این، او بیان میکند که در آن زمان، زنان نگران بودند که مبادا رنگ حنا با موادی ناسالم ترکیب شود که ممکن است موجب بدبختی آنها شود. برای آنها گیسبلند اهمیت بسیاری داشت و برای جلوگیری از رقابت گاه به روشهایی احتیاط میکردند.
پس از حنا و رنگ، نوبت به بافتن گیسها میرسید که برخی زنان تا بیستوچهار گیس بافته و آنها را با سکههای طلا یا نقره تزئین میکردند. زیبایی زنان آن زمان بیشتر به ضخامت و بلندی گیسوانشان وابسته بود و اگر گیسوها به اندازه کافی بلند نبود، از ابریشم مصنوعی استفاده میکردند.
سرانجام، آرایش با رنگ و گلها همراه با اضافه کردن گوشوارهها به پایان میرسید.
منبع: *خاطرات مونسالدوله ندیمه حرمسرای ناصرالدینشاه، به کوشش سیروس سعدوندیان، تهران: زرین، چاپ اول، ۱۳۸۰*
