به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین و براساس اطلاعات منتشر شده در روزنامه اعتماد، سفرنامه ماهوان، سیاح و نویسنده چینی، از اهمیت ویژهای برای پژوهشگران برخوردار است. این سفرنامه با فاصلهای ۱۵۰ ساله پس از سفرنامه مارکوپولو نوشته شده و همزمان با دوره سلطه تیمور گورکانی در ایران و عصر رنسانس در اروپا قرار دارد.
ماهوان که در سال ۱۳۸۰ میلادی در خانوادهای کمدرآمد در شرق چین متولد شد، پس از یادگیری زبانهای مختلف به عنوان مترجم در دربار چین شناخته شد. وی سپس به عنوان کاتب و منشی خاص چنگ هو، فرمانده ناوگان سلطنتی چین، منصوب گردید و در هفت سفر دریایی به غرب شرکت کرد. این سفرها او را به کشورهایی چون مالزی، اندونزی، ویتنام و شبه جزیره عربستان رساند و وی تمام آنچه را که مشاهده کرده بود، ثبت کرد.
پس از بازگشت از اولین سفر خود در سال ۱۴۱۵، ماهوان یادداشتهای خود را به شکل کتابی منتشر کرد که به مرور زمان با گزارشهای سفرهای بعدی تکمیل شد. بالاترین دانستههای او پس از ۱۴ سال به چاپ رسید و به دلیل اهمیت محتوای آن، هنوز هم مورد بررسی قرار میگیرد.
دوران زندگی ماهوان به شدت تحت تأثیر ناامنیهای ناشی از تاختوتازهای تیمور و دیگر شورشهای حکومتهای محلی بود. این شرایط سبب گردید که ملل شرقی از راههای دریایی به سفر به غرب روی آورند. به نظر میرسد مسیر اصلی دریایی از ایران به چین که به نام راه آبی ابریشم شناخته میشود، در طول تاریخ تغییر چندانی نکرده است.
سفرنامه ماهوان به وضوح نشاندهنده آداب و رسوم مشابهی با سفرنامههای قدیمیتر مثل «سلسلهالتواریخ» سلیمان سیرافی است که حدود شش قرن قبل از او نوشته شده بود. ماهوان همچنین در بخشی از سفرنامهاش به توصیف کشور هرمز پرداخته است و این مستندات منبعی ارزشمند برای پژوهشگران تاریخ به شمار میرود.در گزارشی تازه، اشاره شده است که سفر به این کشور از سمت غرب بهوسیله وزش بادی مناسب، پس از گذشت بیستوپنج روز ممکن میشود. پایتخت این کشور در کنار دریا و در مجاورت کوهها قرار دارد. کشتیهای خارجی از نقاط مختلف دنیا به این مکان آمده و بازرگانان نیز از طریق خشکی برای تجارت وارد میشوند، به همین دلیل مردم این سرزمین از سطح مالی بالایی برخوردار هستند و خانوادههای فقیر به ندرت یافت میشوند. در صورت بروز مشکلات مالی برای خانوادهای، جامعه به سرعت به یاری آنها میشتابد و نیازمندیهای آنان را برطرف میکند.
پادشاه این سرزمین از نقره برای ضرب سکهای با نام “تی – نا – اِره” (مکافئ دینار) بهره میبرد. این سکه با خطوط خاصی روی آن طراحی شده و بر اساس استانداردهای معتبر، شش فن (واحد اندازهگیری) قطر و چهار فن وزن دارد. این سکه در سطح جهانی مورد استفاده قرار میگیرد.
منابع:کتابخانههای شماره یک و ایرانشناسی مجلس
