**بررسی نمایشنامه «داستان چوانگ تسو» و کارگردانی حامد عقیلی**
داریوش رعیت با تبدیل داستانی کلاسیک به نمایشی مدرن و روانشناسانه، اثری پیچیده و متفکرانه در فضایی مالیخولیایی خلق کرده است. در این داستان، نویسندهای به یک روانشناس مراجعه کرده و ادعا میکند که زن ساکن کمد خانهاش است. در ابتدا این ادعا به عنوان توهم انسانی مورد قضاوت قرار میگیرد، اما داستان به تدریج پیچیدهتر میشود. زن ادعا میکند که ممکن است روانشناس خود را به عنوان نویسنده خیال کرده باشد و در واقع همین زن نویسنده آثار مرد است. به مرور زمان، روابط این شخصیتها به چالشی فلسفی تبدیل میشود.
چوانگ تسو به عنوان اولین آنارشیست تاریخ معرفی میشود و در این نمایش، هر شخصیت میتواند خواب دیگری باشد. این ساختار پیچیده، تماشاگران را به تفکر درباره هویت و واقعیت وادار میکند.
کارگردانی حامد عقیلی با حضور سه بازیگر توانمند – اتابک نادری، آرش نوذری و پریزاد سیف – یک فضای فانتزی و دلنشین را به نمایش گذاشته است. عقیلی به جای تبدیل متن به یک اثر دشوار و کسالتبار، با استفاده از فضاهای فانتزی توانسته است داستانی جذاب و معنادار ارائه دهد.
وی همچنین توانسته است هسته اصلی نوشته رعیت را دریابد و با سادگی و اجتناب از خودنمایی، اجرایی عمیق و فاخر را به صحنه بیاورد. نورپردازی مناسب و دکور مینیمالیستی به درک بهتر نمایش کمک کرده است و سینا ییلاقبیگی نیز با طراحی خلاقانه دکور، کارگردان را یاری کرده است.
تفاعلات بازیگران، از جمله نمایشی رئالیستی از اتابک نادری و شخصیتی فانتزی از آرش نوذری، برهمکنشی متعادل و جذاب ایجاد کرده است. پریزاد سیف نیز با بازی خود این تعاملات را تکمیل میکند. انتخاب بازیگران میانسال به این نمایش ابعاد فلسفی و جالبی میبخشد و دوگانگی واقعیت و خیال به خوبی در آن مشهود است.
با این حال، بخشی از نمایش که به حرکات بدنی مرتبط است، با ضعفهایی در اجرا مواجه شده است و باعث خروج تماشاگر از فضای نمایش شده که میتوانست بهتر طراحی شود.
طراحی لباس نیز به خوبی با فضای مینیمالیستی دکور هماهنگ است و تمرکز تماشاگر را بر روی داستان حفظ میکند. در نهایت، «داستان چوانگ تسو» یک اثر فلسفی است که سوالاتی عمیق در مورد روابط انسانی را مطرح میکند و تماشاگران را به تفکر و تأمل وا میدارد، در حالی که لبخند بر لبانشان نشسته است. تئاتر حامد عقیلی ترکیبی از خنده و تفکر را به ارمغان آورده و به عنوان یک کمدی فلسفی در صحنه تئاتر شناخته میشود.
