به گزارش خبرآنلاین، پژوهشگران در جدیدترین مطالعات خود به شواهدی از ستارههای غولپیکر در دوران اولیه کیهانی دست یافتهاند. این ستارهها، مشابه دایناسورها، دیگر وجود ندارند، اما بقایای آنها در قالب سیاهچالهها در سراسر جهان قابل مشاهده است. این یافتهها میتواند توضیحی برای رشد سیاهچالههای کلان جرم با جرمهایی چند میلیون برابر خورشید قبل از یک میلیارد سالگی کیهان ارائه دهد.
بر اساس اطلاعات منتشر شده از ایسنا، دادههای تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) نشان میدهد که یک گروه از محققان با مطالعه کهکشانی به نام GS ۳۰۷۳، شواهدی از وجود این ستارهها را یافتهاند. این کهکشان در فاصله نزدیک به ۱۲.۷ میلیارد سال نوری از زمین قرار دارد و فقط ۱.۱ میلیارد سال پس از مهبانگ قابل مشاهده است. نشانهای که بررسیها نشان داد، عدم تعادل نیتروژن و اکسیژن در این کهکشان بود که با ستارههای شناختهشده قابل توضیح نیست.
دنیل والن، یکی از اعضای گروه تحقیق از دانشگاه پورتسموث، اظهار داشت: این کشف میتواند به حل یک معما ۲۰ ساله در کیهانشناسی کمک کند. بنا بر گفته وی، GS ۳۰۷۳ نخستین شاهد رصدی از این ستارههای عظیم است. این ستارهها به طور موقت درخشان میسوزند و سپس به سیاهچالههای بزرگی تبدیل میشوند، نشانههای شیمیایی از خود به جا میگذارند که امروزه قابل شناسایی هستند.
این تیم پژوهشی با مدلسازی روند تکامل ستارگانی با جرمهای بین ۱۰۰۰ تا ۱۰ هزار برابر جرم خورشید، به بررسی عناصری که پس از مرگ ابرنواختر تولید و در کهکشان منتشر میشوند، پرداختهاند. فرآیندی که آنها یافتهاند، میتواند منجر به تولید نیتروژن در مقادیر زیاد شود.
طبق این تحقیق، ستارههای غولپیکر با سوختن هلیوم در هستههای خود و تولید کربن، سپس نیتروژن تولید میکنند. این ماده پس از مدتی به فضا فرار میکند و همواره غنیسازی از نیتروژن را در اطراف خود ایجاد میکند. این فرآیند، میلیونها سال طول میکشد و به همین دلیل میتواند پاسخگوی غنای نیتروژن در GS ۳۰۷۳ باشد.
پژوهشگران همچنین پیشبینی میکنند که این ستارههای بزرگ به صورت مستقیم به سیاهچالهها تبدیل میشوند بدون اینکه منجر به انفجار ابرنواختری گردد. این موضوع اشاره به این دارد که این سیاهچالهها میتوانند جرمهایی هزاران برابر خورشید داشته باشند که شانس شروع قوی برای رشد سیاهچالههای فوقسنگین را فراهم میآورد.
گروه تحقیق همچنین شواهدی از یک سیاهچاله ابرپرجرم در مرکز GS ۳۰۷۳ یافتهاند که احتمالاً نتیجه ادغام سیاهچالههای ناشی از این ستارههای بزرگ است. آنها در ادامه به جستجوی دیگر کهکشانهای غنی از نیتروژن در کیهان اولیه خواهند پرداخت تا بر شواهد وجود این ستارههای عظیم افزوده شود.
