به گزارش خبرآنلاین به نقل از یورونیوز، فضاپیماي لونار اوربیت ۱ در ۱۰ اوت سال ۱۹۶۶ به فضا پرتاب شد تا مأموریتی خاص را در راستای عکسبرداری از سطح ماه برای انتخاب نقاط مناسب فرود در برنامههای سرویور و آپولو انجام دهد.
اما روند برنامه به گونهای دیگر پیش رفت. عکسبرداری از زمین به هیچ عنوان در طرح اولیه پیشبینی نشده بود و تنها بعد از ورود فضاپیما به مدار، تیم کنترل به طور ناگهانی تصمیم به ثبت تصاویری از سیاره گرفت. این تصمیم منجر به ثبت یکی از معروفترین تصاویر تاریخ اکتشافات فضایی شد.
این تصویر از فاصله ۳۸۰ هزار کیلومتری گرفته شده و نیمی از زمین را از استانبول تا کیپتاون نشان میدهد، در حالی که بخش شرقی سیاره در تاریکی شب قرار دارد. اگرچه کیفیت تصویر در آن زمان جزئیات سطح زمین را نشان نمیداد، اما اثر علمی آن فوراً به یاد ماندنی شد.
لونار اوربیت ۱ مجهز به یک سیستم پیشرفته تصویربرداری ۶۸ کیلوگرمی از شرکت ایستمن کداک بوده که با لنزهای زاویه باز کار میکرد و توانایی منحصر به فردی به نمایش میگذاشت: این سیستم میتوانست فیلمها را ظاهر کرده، اسکن نماید و سپس تصاویر را به زمین ارسال کند.
در سالهای بعد مشخص شد که این دوربین در واقع توسط دفتر ملی شناسایی آمریکا طراحی شده و پیشتر در ماهواره جاسوسی ساموس ای-۱ مورد استفاده قرار گرفته بود.
تصویر اصلی هرگز به طور کامل از دادههای مأموریت بازیابی نشد، تا اینکه در سال ۲۰۰۸، پروژه بازیابی تصاویر لونار اوربیت موفق به بهبود کیفیت این عکس تاریخی شد و جزئیات پنهان آن برای نخستین بار نمایان گشت.
مأموریت لونار اوربیت ۱ در ۲۹ اکتبر ۱۹۶۶ به پایان رسید؛ زمانی که این فضاپیما عمداً به سطح ماه سقوط کرد تا از اختلال در مأموریتهای بعدی جلوگیری کند. در طی مأموریت، این فضاپیما به هدفهای اصلی خود رسید و در مجموع ۲۰۵ تصویر از سطح ماه ثبت کرد.
