### نگرانیها از قطع ارز تخصیصی انسولینهای وارداتی
به گزارش خبرآنلاین، اخیراً دو شرکت دارویی در پی مشکلات مزمن بیماران دیابتی، نامهای به دفتر ریاستجمهوری ارسال کرده و خواستار توقف تخصیص ارز به انسولینهای وارداتی شدند. این شرکتها ادعا کردند که ظرفیت تولید داخلی انسولین به حد کافی است و به این ترتیب اعلام کردند که میتوانند بازار انسولین را مدیریت کنند.
بر اساس خبری از جهان صنعت، رایزنیهای این دو شرکت به مرحلهای رسید که طرح حذف ارز ترجیحی انسولینهای خارجی به بحث گذاشته شد. مدیران سازمان غذا و دارو به همراه موضوعات مربوطه از سوی برخی نمایندگان مجلس تحت سوال قرار گرفتند، اما با واکنش سریع انجمنهای حمایت از بیماران دیابتی، این طرح فعلاً مسکوت ماند و دسترسی بیماران به انسولین در خطر نیفتاد.
اما سوال کلیدی این است که آیا واقعاً ظرفیت تولید داخل انسولین تکمیل است؟ برخی متخصصان اشاره کردهاند که آنچه به نظر میرسد “جهش تولید داخل” باشد، در حقیقت شباهت زیادی به انسولینهای وارداتی از هند و چین دارد و هیچ تفاوت قیمتی معناداری با برندهای اروپایی ندارد.
تجربه شکست در خودکفایی تولید واکسن آنفلوانزا و مشکلاتی که در سالهای اخیر به وجود آمد، نگرانیهایی را درباره انسولینهای تولید داخل به وجود آورده است. بازار این واکسن به دلیل عدم توزیع و عدم دسترسی بیماران به تنبیههای جدی رفتهاست.
#### واکنش به توقف ارز ترجیحی
در صورت اجرایی شدن تصمیم به توقف تخصیص ارز ترجیحی به انسولینهای قلمی، انتظار میرود قیمت این دارو تا چهار برابر افزایش یابد. این موضوع میتواند شوک سنگینی به بازار وارد کند. با توضیحات درباره پیامدهای مالی و بالینی این تصمیم، مداخلههای لازم انجام شد.
#### آمار نگرانکننده تولید داخلی
آمارها نشان میدهد که حدود ۵ تا ۵.۵ همت انسولین خاص در بازار تولید شده، اما هنوز مورد استفاده قرار نگرفته و پزشکان و بیماران تمایلی به مصرف آن ندارند. در این حالت، بسیاری از این محصولات به تاریخ انقضا نزدیک میشوند.
مدیرعامل انجمن دیابت ایران، امیرکامران نیکوسخن، بیان کرده که نبود ارزیابی دقیق از نیازها و تولید موازی چند شرکت موجب این معضل شده است. وی تاکید کرد که بایوسیمیلارهای داخلی علیرغم شباهت شیمیایی به برندهای مرجع خارجی، نمیتوانند کیفیت مشابهی را تضمین کنند و ممکن است کنترل قند را به هم بزنند.
#### توافقات درباره تولید داخلی
امین قبادی، عضو هیئتمدیره انجمن تولیدکنندگان و صادرکنندگان محصولات بیوتکنولوژی پزشکی، در یک نشست خبری اعلام کرد که توافقی با سازمان غذا و دارو صورت گرفته که بر اساس آن، در صورت تأمین دارویی با کیفیت و میزان کافی از طرف چند تولیدکننده داخلی، تخصیص ارز برای واردات آن متوقف خواهد شد. وی تأکید کرد که تولید داخلی انسولین با برنامهریزی و سرمایهگذاری صورت گرفته است و برآوردها نیز علمی بوده است.### توافق جدید و پرسشهای اساسی
در پی توافق اخیر در حوزه دارو، سوالات کلیدی درباره شاخصهای «کیفیت و کفایت» مطرح شده است. این شاخصها بر اساس چه دادههای عمومی و قابل راستیآزمایی تعیین شدهاند؟ با توجه به واردات بالک و کارتریج، آیا توقف ارز واردات برندهای معتبر به معنای حمایت واقعی از تولید داخلی است یا صرفاً تحولی در مسیر واردات و عدم پاسخگویی به نیازهای بازار است؟
### انحصار نامشهود در پوشش «ساخت ایران»
تحقیقات نشان میدهد که برخی اعتراضات از سوی شرکتهای خاص نسبت به مجوزهای واردات انسولین مطرح شده است. گزارشها حاکی از آن است که برخی انسولینهای تولید داخل، بهطور غیرمستقیم از هند و چین تأمین میشوند و بعد از بستهبندی داخلی، به قیمتی بالاتر از برندهای معتبر اروپایی عرضه میشوند. در این میان، تفاوتی در هزینه یا کیفیت مشاهده نمیشود، و این پرسش را به وجود میآورد که آیا محدودیت بر برندهای اروپایی به معنای انحصار است؟
### چالشهای پذیرش محصولات جدید
پذیرش بالینی فرآیندی تصادفی نیست. پزشکان بر اساس تجربه و دادهها، داروهای مؤثر را تجویز میکنند و تغییر ناگهانی این داروها میتواند خطراتی مانند نوسانات قند خون را افزایش دهد. انباشت محصولات که بازار آن را نمیپذیرد، به معنای سیاستگذاری نادرست است.
### نقد به یک مغالطه رایج
برخی فردینته بر این باورند که وجود چند شرکت داخلی تولیدکننده انسولین به خودی خود کافی است. این استدلال دو جنبه مهم را نادیده میگیرد: کیفیت مستند و صرفهجویی واقعی ارزی. بدون توجه به این دو عامل، قطع ارز واردات صرفاً به عنوان یک اقدام سیاسی قابل درک است.
### چشمانداز سیاستهای آینده
سیاستهای اثرگذار باید به هر دو جنبه «اقتصاد» و «بیمار» توجه کنند. اگر سیاستها بر مبنای دادههای واقعی و انتقال فناوری باشد، میتواند نتیجه مثبتی به همراه داشته باشد. با این حال، در شرایط فعلی که گزارشها حاکی از وابستگی به واردات است، قطع ارز تنها منجر به افزایش ریسک و کاهش اعتماد عمومی خواهد شد.
در نهایت، برای موفقیت هر سیاستی، باید شفافیت و نظارت مستقل ایجاد کرده و زیرساختهای ایمنی برای بیماران فراهم شود. در غیر این صورت، این تصمیمات ممکن است به افزایش هزینهها و ایجاد انحصار منجر شود.
