به گزارش خبرآنلاین، در دامنههای ساکت آتشفشان رانو راراکو، جایی که سکوت با وزش باد در میان سنگها همنوا شده است، تعدادی از مجسمههای بزرگ موآی نیمهکاره در خاک دفن شدهاند. این چهرههای بیحالت، گویی قرنها به دوردستها خیره شدهاند.
تحقیقات جدید این سکوت تاریخی را بر هم زده است. این مجسمهها واقعاً حرکت میکردند یا به تعبیر دیگر، «گویی که حرکت میکردند»؟
یافتههای تازه حاکی از آن است که ساکنان ایستر، سنگهای چندینتُنی را نه تنها روی الوارها، بلکه با استفاده از **حرکت نوسانی و کنترلشده** جابهجا میکردند. حرکتی که در یادداشتهای شاهدان اروپایی به عنوان «حرکت» این مجسمهها توصیف شده بود. این تکنیک با ترکیب دقیق طناب و فیزیک باعث میشد تا بینندگان احساس کنند که این سنگهای عظیم، خود قدم برمیدارند.
همچنین، وجود کارگاههای متعدد با سبکهای خاص سنگتراشی، سوالاتی جدید را مطرح میکند. **چه کسانی این مجسمههای بزرگ را میساختند و چگونه به حرکت درمیآوردند؟**
مدل سهبعدی ساختهشده از ۱۱ هزار تصویر نشان میدهد که در رانو راراکو به جای یک سیستم تولیدی مرکزی، **دهها ناحیه کوچک و مستقل** وجود داشته است. هر کارگاه با امضای ویژهای برای ابروها، چانه و گونههای مجسمه، آثار منحصر به فردی میآفرید. انگار هر گروه سنگتراش، شخصیت ویژهای را در چهره سنگها حک میکرد.
نکته حائز اهمیت این است که هر مجسمه بعد از اتمام کار، باید مسیری سخت و شیبدار را طی کند تا به محل استقرار خود برسد؛ مسیری که سالها ذهن محققان را مشغول کرده است.
برای اروپاییانی که نخستین بار وارد جزیره شدند، دیدن مجسمههای بزرگ در میانه جزیره و دور از معادن سنگ بسیار شگفتانگیز بود. چگونه چنین چیزی ممکن است؟
تحقیقات اخیر نشان میدهد که پاسخ نه در نیروی کار زیاد یا دستگاههای پیچیده، بلکه در **مهارتهای کوچک قبایل** نهفته است. گروههای کوچک میتوانستند با هماهنگی دقیق، مجسمهها را با حرکات نوسانی کنترلشده جابهجا کنند؛ حرکتی که از دور شبیه «خود راه رفتن» بود.
اینجا است که اسطوره شکل میگیرد. اکنون این اسطوره با علم پیوند خورده است. کارگاههای مستقل نشاندهنده نیاز به نیروی کار وسیع نیست و تکنیک انتقال نوسانی نشان میدهد که نیازی به نیروی کار بیشتری نسبت به آنچه پیشتر تصور میشد، وجود ندارد.
در این روایت جدید، مجسمهها نه نشانه فروپاشی، بلکه نمونهای از **چابکی** و توانایی انسانی در حل مسائل در شرایط کمبود منابع هستند.
