به گزارش خبرآنلاین، ورزش در حالت ناشتا ممکن است جذاب به نظر برسد، اما شواهد علمی کافی در زمینه اثربخشی آن موجود نیست. استفنسکی تأکید میکند که مطالعات در این زمینه چندان جامع نبوده و تأثیر مثبت این روش بر روی چربیسوزی و عملکرد ورزشی هنوز به اثبات نرسیده است.
مطالعات کوچک نشان دادهاند که افرادی که در حالت ناشتا ورزش میکنند، نسبت به زمانهای دیگر، چربی بیشتری میسوزانند اما انرژی کمتری دریافت میکنند و در نتیجه احساس گرسنگی بیشتری دارند. با این حال، عملکرد ورزشی آنها به وضوح ضعیفتر است و این افراد از فعالیت خود کمتر لذت میبرند. اپک تایمز گزارش میدهد که برای چربیسوزی ضروری نیست که حتماً پیش از ورزش از غذا خوردن پرهیز کنید، زیرا این میتواند به کاهش توانایی فرد در پایان تمرینات منجر شود.
تحقیقات نشان میدهد که ورزش در حالت ناشتا میتواند هورمونهای گرسنگی را افزایش دهد، به طوری که فرد احساس گرسنگی بیشتری میکند و در نهایت مصرف انرژی روزانهاش کاهش مییابد. احساس گرسنگی بعد از ورزش ناشتا معمولاً شدیدتر است و حذف وعده صبحانه نیز میتواند منجر به کاهش فعالیتهای بدنی در ساعات اولیه صبح شود.
محققان به بررسی تأثیر تمرینات تناوبی بر روی خانمها در دو حالت صبحانهدار و ناشتا پرداختهاند. نتایج این مطالعه نشان داد، در حالی که ضربان قلب و چربیسوزی در هر دو وضعیت یکسان است، ورزشکنندگان با معده پر دارای اشتهای کمتری و سطح قند خون پایینتری بودند.
استفنسکی نیز اشاره میکند که قند خون پایین میتواند بر استقامت تأثیر منفی بگذارد و منجر به بیثباتی و خطر آسیبدیدگی شود. افرادی که رژیم کتوژنیک دارند و قبل از ورزش چیزی نمیخورند، ممکن است از اجسام کتونی به عنوان منبع انرژی استفاده کنند، ولی باز هم عملکرد آنها نسبت به کسانی که کربوهیدرات میخورند، پایینتر خواهد بود.
این مقاله تأکید میکند که ورزش ناشتا برای همه مناسب نیست و افرادی که دیابت نوع یک دارند باید با احتیاط بیشتری این کار را انجام دهند، زیرا ممکن است دچار نوسانات خطرناک قند خون شوند. به گفته یان کریگ، ضروری است که قبل از ورزش ناشتا سطح انسولین به درستی تنظیم شود تا از خطرات احتمالی جلوگیری شود.تحقیقات جدید نشان میدهند که ورزش در شرایط ناشتا ممکن است عملکرد تیروئید و سایر فرآیندهای آنابولیک بدن را مختل کند. فرآیندهای آنابولیک به ساخت عضله و تولید هورمونها کمک کرده و در ترمیم آنها مؤثر هستند. انجام ورزش در حالت ناشتا به غدد فوق کلیوی فشار وارد میکند و ترشح هورمونهای استرس مانند کورتیزول را افزایش میدهد. افزایش سطح کورتیزول میتواند به اختلال در تولید هورمونهای تیروئید منجر شود که کنترل سوختوساز و انرژی بدن را بر عهده دارند و در نتیجه رشد و ترمیم بدن را کند میکند.
کریگ در این باره بیان کرد که بیشتر مطالعات مربوط به ورزش ناشتا بر روی جوانان پرتحرک متمرکز بوده و این افراد معمولاً بهترین گزینهها برای این نوع تمرین هستند. این در حالی است که شرایط برای افراد دیگر، بهخصوص خانمها، فرق دارد. دکتر کندیس ورماک، استاد علوم ورزشی در آفریقای جنوبی، تأکید کرد که نمایه هورمونی خانمها پیچیدگی بیشتری نسبت به آقایان دارد و دوره قاعدگی یا فقدان آن خانمها را به اثرات ناشی از کمبود انرژی حساستر میکند.
سطح کورتیزول به طور طبیعی در صبح به اوج خود میرسد و در صورت همراهی با تمرینات سنگین در حالت ناشتا، این سطح میتواند افزایش بیشتری پیدا کند. این افزایش میتواند تولید هورمونهای جنسی مانند استروژن و تستوسترون را مختل کند و بر سلامت هورمونی فرد تأثیر بگذارد.
اگر ورزش در حالت ناشتا منجر به خستگی مفرط یا گرسنگی حاد شود، گزینههای دیگری برای تمرین وجود دارد که میتواند به حفظ عملکرد و سلامت هورمونی کمک کند. آنچه قبل از ورزش خورده میشود، نوع غذا و زمان بین خوردن و تمرین در افراد متفاوت است. هدف باید تأمین انرژی برای تمرین و جلوگیری از گرسنگی شدید باشد.
استفنسکی گفت: «اگر بعد از ورزش به شدت گرسنه میشوید، پیشنهاد میشود به برنامه غذایی خود قبل از تمرین توجه کنید.» ورماک توصیه میکند که در صورت تمایل به ورزش در حالت ناشتا، تعداد جلسات در هفته را به ۲ تا ۳ بار محدود کرده و از تمرینات ملایم استفاده کنید. او تأکید کرد که برای موفقیت در ورزش ناشتا باید به تعادل برسید و از چربی به عنوان منبع انرژی استفاده کنید تا دچار آسیب عضلانی و اختلال هورمونی نشوید. اگر در این نوع ورزش افراط شود، سلامتی و عملکرد کلی تحت تأثیر قرار خواهد گرفت.
